Elke morgen komen van heinde en ver de leerlingen naar school. Met de bus, fiets of trein ondernemen ze de reis en komen bij elkaar in een klas voor onderwijs. Onderwijs dat toch wel bijzonder moet zijn want onderweg zijn ze soms verschillende scholen gepasseerd. ’s Morgens om vijf voor negen is het op zijn drukst. Fietsers zigzaggen tussen voetgangers door en de bussen houden er rekening mee dat ze wel worden gezien. Af en toe maakt een auto van een wat late collega of een zorgzame moeder het helemaal tot een georganiseerde chaos. Dan stroomt de straat weer leeg en het fietsenhok vol. Dure fietsen van de brugklasleerlingen en de tweede hands vervoermiddelen van de derde en vierde klassers, de eerste keurig in de staanders de tweede schots en scheef. Onderscheid moet er zijn. In de hal is het dan dringen maar na een paar minuten is ook die leeg. Een enkele leerling probeert nog rennend een telaat briefje te voorkomen maar is een poosje later toch klant van de conciërge.
Vandaag mag ik invallen. Een collega kwam er vrij laat achter dat hij ziek was en belde dit een half uur geleden door. De roostermaker heeft direct maatregelen genomen en een onderdeel daarvan was dat ik de eerste les van klas B1 mag verzorgen. In dit geval Nederlands, dat moet ik blijkbaar wel kunnen volgens de roostermaker. Zestien jongens en meisjes kijken me verwachtingsvol aan. Gaat hij lesgeven of is er iets niet goed gegaan en krijgen ze een preek. Als ze door hebben dat het het eerste is komen de vragen. Waar is de leraar dan? Kunt u wel lesgeven? Waarom hebben we geen tussenuur? Rustig kijk ik de klas rond en wacht tot ze stil zijn. Met de fotolijst in de hand kijk ik of iedereen er is. Tot nu toe waren ze alleen maar namen, foto’s, dossiers voor mij. Wat leken ze stuk voor stuk kwetsbaar in de aanmeldingscommissie. Neem nu de twee meisjes vooraan. Annita en Janneke. Dikke vriendinnen, allebei wonen ze bij hun moeder. Annita heeft ervaring met de kinderbescherming, Janneke met een gewelddadige broer. Allebei zijn ze wat stil en teruggetrokken, fluisteren vaak en doen hun best niet op te vallen. En daar achteraan zit Jan, een forse jongen die in zijn element is bij de schapen. Gepest en uitgelachen en steeds weer laten zien dat je iets niet kunt met uitzondering van vechten. Michiel, vier keer van woonplaats gewisseld en vijf keer van school. Geen vrienden, nooit gehad. Maar goed, laten we maar aan het werk gaan. De beamer laat de dagopening zien en ik vertel vol vuur wat van mij verwacht wordt. Je mag er zijn, je bent een onvoorwaardelijk geliefd kind van God. Heb daarom respect voor de ander en ook voor je zelf. Wat betekent dat nu in de praktijk. Doe je iets omdat de ander dat wil of heb je ook een eigen mening. Als je met een groep bent denk je dan na of doe je gewoon wat de belangrijkste mensen in de groep willen. Het ene voorbeeld na het andere bespreken we. Het is duidelijk merkbaar dat ze willen ontdekken: wie ben ik, wat kan ik en waar hoor ik bij. Zelfrespect is een belangrijk onderwerp in het klassengesprek en ik heb het gevoel dat hun eigen waarde weer wat is gestegen. Nog één punt wil ik maken voor dat ik met de les ga beginnen en zeg daarom: “Dus meiden, als je een vriendje hebt geef dan maar duidelijk aan wat je wel en wat je niet wilt. Respecteer jezelf.” Annita kijkt me wat ongelovig aan. Met een vastberaden blik kijk ik terug. “Ja toch Annita?” Met een zucht zegt ze:”Och meneer, als een jongen wat wil krijgt die het toch wel voor elkaar. Dan kun je maar beter direct toegeven dan ben je er het snelst vanaf.”
