Voorjaar 2017

Vanuit het badkamerraam zie ik het ijs diepgevroren op de garage. De tuin is wit van de sneeuw. De tegenstelling met de zon aan de strakblauwe hemel is groot. De hazelaar hangt vol snottebellen en is klaar voor de lente. Ik ook, ik wil naar buiten. We verwachten de eerste lente dag. Snel lees ik de krant door en verbaas me weer over zoveel tekst met zo weinig inhoud. Sokken aan in bed voor betere sex. Wist de president van Amerika dat zijn medewerker het met de Russen hield. Nog een kop koffie en dan camera mee, rugzak met water en brood en in een dikke jas de zon tegemoet. Langs de Vecht ga ik in de richting van Dalfsen, door het open veld en dus heerlijk  in de zon. Dit is genieten. Al gauw gaat de jas in de rugzak en dan verder met het melodietje van een reclame van een bekend reisbureau in mijn hoofd. Volg de zon. Af en toe sta ik stil en kijk om me heen. Een foto moet mijn herinneringen aan deze dag helpen maar ik weet nu al dat die lang niet hetzelfde weergeeft. Ik ben niet de enige die via het fietspad naar Dalfsen wil, regelmatig word ik er afgebeld. Nog wat witjes gaat de grijze golf fietsers de natuur in.  In een weiland loopt een ooievaar in dezelfde richting, reigers vliegen loom en deftig voorbij om op gepaste afstand neer te strijken.  Mezen, ganzen, kraaien,  fietsbellen en in de verte het verkeer, meer hoor ik niet. Alleen ben ik met mijn gedach

ten. Soms loop ik door de berm, dan weer kies ik voor een kortere weg door het veld.  Plotseling springt een haas uit zijn leger en deserteert het veld in. Mompelend ver excuseer ik me.  Twee honden rennen al dansend  naar mij toe en zorgen voor een excuus van hun bazin. Aan het gezicht van de bazin te zien wil zij in elk geval niet dansen. Als even later de weg tussen de bomen verder gaat wordt het glad en glibberig. Voorzichtig ga ik verder. Een hoog gilletje achter mij zorgt ervoor dat ik snel de berm in spring. Het lukt de oudere dame nog net om mij te missen. Achter haar fietst rechtop zonder vrees of blaam haar echtgenoot en trekt zich van dat alles niets aan. Voorbij hotel Mooirivier neem ik mijn lunchpauze. Broodje kaas, broodje ei en een flesje water en heerlijk van je af kijken naar de horizon. Als ik Dalfsen nader zorgen de wolken voor een wat lagere temperatuur maar de jas blijft uit. Deze eerste lentedag wil ik helemaal voelen, zien, ruiken, beleven. Als ik bij het station kom rennen en fietsen de reizigers me gehaast voorbij. Hebben zij wel door dat het lente is? De mensen die naar het dorp lopen hebben een scherm voor zich en kijken of ze  geliked worden. Met twee duimen en dopjes in hun oren hebben ze contact met de buitenwereld.  Ik kan het niet laten om een jonge vrouw in de weg te gaan staan. Met een gil en een halve vloek staat ze net op tijd. Mijn brede grijns heeft een tegengesteld effect. Mopperend zet ze koers naar huis. In de trein geniet ik na en erger me aan de bedompte en verschaalde lucht. Dat was de eerste lentedag, ik hoop dat er nog veel meer volgen.