Vandaag starten we op school weer het pestproject. Vaak begint het allemaal wat lacherig onder de collega’s. Nee, pesten hoef je ze niet te leren, dat kunnen ze al en daarom wil juf Marlies ook dat we anti-pest project zeggen. Ook dit jaar gaat er een teamvergadering aan de week tegen het pesten vooraf waarin we elkaar voorzien van tips en lezenswaardige artikelen ja zelfs boeken. Het anti-pest protocol heb ik nog maar weer eens met de collega’s doorgenomen. We hebben ook afgesproken dat we met onze groep een contract opstellen met daarin de klasregels. De leerlingbegeleidsters staan stand-by. We zijn er klaar voor.
Na de bel komen de leerlingen in beweging. Vanuit de leerlingenruimte en uit de gangen lopen ze via de trappen naar hun lokaal. Met mijn handen in de zak kijk ik ze na. Allemaal hebben ze hun eigen verhaal. Trudy die les in persoonlijke verzorging krijgt van de leerlingbegeleidster, inclusief make up. Tom die bij mij moest komen omdat hij had geslagen want die ander keek zo stom. Anneke, stil en verlegen. Driehonderdtwaalf leerlingen op weg om iets te leren. Driehonderdtwaalf leerlingen met allemaal hun eigen aardigheden. Zeven procent wordt gepest. Ik kan het niet laten en reken het op mijn telefoon uit: 21,84 leerlingen. Als de laatste leerling schichtig voorbij is gekomen loop ik nog even door de gangen en kijk in de lokalen. De leraren Duits en Engels houden een dagopening van achter hun lessenaar, die van tekenen en Nederlands hebben een kring gemaakt. Het verschil tussen de PABO en een leraren opleiding blijft herkenbaar en niet alleen in de dagopening. Het is stil in het gebouw en ik hoop dat ik rustig kan werken aan de begroting zonder door de telefoon te worden gepest.
In de eerste klas zit Anneke en luistert naar wat mevrouw zegt. Pesten, regels, afspraken, praten met elkaar, zeggen als je iets dwars zit. Zal ze het vertellen? Hier? In de klas? Durft ze dat? Ze kijkt naar Nicole, zou die het stom vinden als ze het zegt? Aarzelend gaat het vingertje omhoog. “Even wachten Anneke, straks mag je iets vragen, eerst gaan we in groepjes met elkaar regels bedenken voor het klassencontract.” Anneke wordt weer kleiner en kijkt om zich heen, probeert in te schatten met wie ze in het groepje komt. Toch niet met Nicole. Meer kinderen staan op en beginnen met een tafel te schuiven, anderen verplaatsen alleen hun stoel en hebben sneller voor elkaar wat Anneke ook wil, wegkruipen in een vertrouwde groep. Ze is te laat en de docent grijpt in. Anneke wordt bij een groep neer gezet die ze niet zou hebben uitgekozen. Met de armen naast haar gaat ze zo klein mogelijk op haar stoel zitten. “Ik schrijf wel, jij kunt toch niet zo mooi schrijven als ik”: zegt Benthe tegen niemand in het bijzonder. Anneke kijkt de groep rond, niemand lijkt het te hebben gehoord. Benthe pakt de viltstift en het grote papier en schrijft met grote letters het woord ‘Schoolregels’. Anneke wil zeggen dat het klasse regels moet zijn maar als ze naar Benthe kijkt dan durft ze het toch niet goed. Ze zakt weer terug op haar stoel en luistert naar wat er in de groep wordt geroepen. “Zeggen als je iets dwars zit.’ ‘Niet schelden’ ‘Van elkaar afblijven’ ‘Nee das stom want dat kan niet op de trap’ Anneke is stil en ze denkt aan haar basisschool tijd. Daar werd ze gepest en uitgescholden. Daar heeft ze gepraat en het thuis verteld dat Bjorn appelsap over haar jas had gegooid omdat de bloemetjes op die jas toch ook water moesten hebben. Moeder was boos geweest, zo’n mooie jas, net nieuw. Vader die zei: “Sla dan gewoon een keer terug, dan laten ze het wel.” Ze heeft zin om te zeggen dat het stomme regels zijn die de groep bedenkt. Dat praten helemaal niet helpt. Dat als je zegt dat ze moeten stoppen ze gewoon doorgaan en dat je daarom maar gewoon het moet accepteren.
Aan het eind van de week is er de evaluatie. De collega’s hebben een goed gevoel over de anti-pest week. Ze raden mij aan om de ouders te mailen dat we met elkaar weer pal staan tegen het pesten.
