Vandaag wil ik voor school nog wat werk doen. Het voelt tegenstrijdig nu ik met pensioen ben maar toch, er zijn nog wat open eindjes. Mijn collega zorgt voor de life line met de directie en het personeelsportaal verbindt me met school. ’s Morgens even inloggen en voor je het weet ben je weer op je werkplek. Virtueel, dat wel. Je kunt in je ochtendjas je mail checken, je documenten oproepen en gewoon meeleven via de personeelskrant van maandag. Natuurlijk kun je via dit portaal je ook bemoeien met zaken die je niets meer aan gaan maar daarvoor geldt: Je kunt je er druk over maken of niet.
Vandaag wil ik proberen nog wat voorbereidend werk te doen. Voorlichting op basisscholen en een onderwijsmarkt, meewerken aan een nachtelijke lessenmarathon, ze vragen voorbereiding. Even kijken of ik daar al mail over heb. Na twee keer proberen ben ik nog steeds niet virtueel op school. De toegangspagina blijft gesloten, en mijn sleutel werkt niet meer. Even denk ik aan het moment voor mijn afscheidsreceptie toen een conciërge mijn sleutel op vroeg. Mijn zakelijke telefoon was ik allang kwijt. Het hoort erbij, dat weet ik maar toch een vreemd gevoel dat je sneller de zaken weer moet inleveren dan dat je ze hebt gekregen. Zonder overleg, zonder het tekenen van papieren, contracten of overeenkomsten, zonder vrijwaringsbewijs: geef maar even, dan is dat ook weer afgewerkt. Nog maar eens probeer ik mijn wachtwoord dat toch nog een halfjaar geldig is. Helaas, ik moet buiten blijven, dit is een personeelsportaal.
Het telefoonnummer van de servicedesk weet ik uit mijn hoofd. Eens kijken of ik een fout gemaakt heb of dat er iets anders aan de hand is. Vriendelijk als altijd word ik te woord gestaan. “Kun je even kijken wat er met mijn account is? Ik mag niet meer mee doen.” Even later is de fout opgespoord. Mijn account is inderdaad disabled. Is dat niet het Engelse woord voor invalide, uitgeschakeld, zinloos? Ik ben even stil. Dus toch. Niet meer productief, geen personeelslid, de school heeft geen medeleven nodig, er moet toch een keer een eind aan komen. Aan de ene kant ben ik verdrietig vanwege het doorsnijden van het laatste draadje, aan de andere kant ben ik boos omdat zoals zo vaak weer iemand een besluit heeft genomen zonder te overleggen met diegene die het betreft. “Ja daar hebben wij part nog deel aan, wij krijgen opdracht van personeelszaken.” Even overweeg ik om het bijltje erbij neer te gooien. Even overweeg ik om me te concentreren op de fijne middag en avond met mijn collega’s. Dat was goed zowel de dag met het team als de middag en avond met het management. Goede woorden, waardering, dankbaarheid van beide kanten. Wat zal ik doen, je kunt je er druk over maken of niet. Dan grijp ik weer de telefoon en bel. Heel vriendelijk vraag ik aan de telefoniste of ik personeelszaken aan de lijn kan krijgen. Op de vraag waarom probeer ik nog vriendelijker uit te leggen dat iemand in de organisatie instaat is om aan de ICT afdeling voor te schrijven wat ze moeten doen en dat ik graag diegene wil spreken. De telefoniste komt na een afschuwelijk muziekje regelmatig even terug om te zeggen dat ze die en die niet kan bereiken. Onbegrijpelijk. Niet dat ze verschillende personeelsleden niet kan bereiken maar dat er zoveel mensen op de administratie geacht worden om ICT de wet voor te schrijven. Eindelijk krijg ik contact. Ik leg mijn probleem uit en geef aan dat ik disabled ben door een opdracht van personeelszaken. “Vreemd” geeft ze aan “anders zijn we nooit zo snel”. Ze belooft er achteraan te gaan. Afwachten dus maar. Wie weet wordt het binnenkort opgelost. Ik neem nog een kop koffie en besluit me te gaan aankleden. Je kunt je er druk over maken of niet.
