Het is alweer half vijf en ik vind dat ik wel naar huis mag. De hele week is het laat geworden maar als locatiedirecteur van een school hoort dat er nu eenmaal bij. Nu is het weekend en ik sluit de computer af. In mijn ooghoek zie ik een man met daadkrachtige passen naar de voordeur lopen. Zijn luxe leaseauto staat op de kiss and ride plek die we nog niet zo lang geleden hebben gecreëerd. Dit wordt weer een latertje, schiet het door mijn hoofd. Na een klop op de deur staat de man direct binnen en steekt joviaal zijn hand uit:”Josias van den Bredenpoort maar zeg maar gewoon Jo”. Ik besluit hem aan te spreken met meneer en U. “Wij hebben uw school uitgekozen voor een prachtige aanbieding die U niet kunt weigeren” begint hij. Moet je opletten wat ik allemaal kan weigeren denk ik. “Ons bedrijf heet The sky is the limit en wij willen U helpen om deze school de beste school in de regio te laten worden. “ Wie zegt deze man even dat we dat al zijn denk ik eigenwijs. Een aantal brochures met grote foto’s en schreeuwende slogans wordt op tafel gelegd. Groot zie ik staan: Excellente school. Van zeer zwak naar basisarrangement. De computer, uw vertrouwde assistent. Zijn verhaal kan ik niet onderbreken, heb er ook geen zin in. Veelzeggend kijk ik op mijn horloge maar er komt geen reactie. “Neem nu het predicaat: Excellente school. Wij kunnen er voor zorgen dat u dat krijgt. U heeft vast een goed draaiend project, maar u weet niet hoe u dat in de etalage kunt zetten. Wij doen dat voor u, iets met differentiatie of leerling gerichtheid doet het altijd goed.” In mijn hoofd ga ik het onderwijs bij langs dat op school wordt gegeven en ben eigenlijk best tevreden. Neem nu groep 3 met het nieuwe leren lezen project. Maandag toch maar weer eens een compliment geven aan mijn collega. Jo gaat door en heeft het over het updaten van de website, het gevonden worden door Google, restylen. Voor ik het weet gaat het over spreken met de inspecteur. Nu heeft hij mijn aandacht want dat bezoek komt binnenkort. “We kunnen uw medewerkers een training geven van twee dagdelen waarin we ze leren om die antwoorden te geven die er voor zorgen dat de inspecteur tevreden is. Heel belangrijke training, voor je het weet heb je het predicaat zwak vanwege het stotterende optreden van een juf uit groep 3 en dat kost leerlingen.” Mijn irritatie gaat langzaam maar zeker over naar verbazing. Een andere folder komt tevoorschijn. OGT staat er met grote letters op met daar onder oudergesprektraining. ”U weet ook dat het spreken met ouders een kunst apart is. Ouders willen maar één ding: gelijk hebben. Wij leren uw collega’s daar naar ieders tevredenheid mee om te gaan. Scheelt zware frustratie bij uw collega’s en de ouders. We hebben heel goede resultaten hoor.” Mijn verbazing is waarschijnlijk van mijn gezicht te lezen maar ik ben meer verbaasd over de onderwerpen dan over de door hem genoemde resultaten. Over een half jaar alleen maar tevreden ouders, een excellente school en een meer dan tevreden inspecteur: ik droom toch niet. “We hebben ook een fantastisch computer programma dat de resultaten van de leerlingen voorspelt en omzet naar een rapport. Als de docent eens niet heeft getest of niet op tijd heeft nagekeken is er toch met een druk op de knop een rapportage die een betrouwbaarheidsscore heeft van vijf en tachtig procent. Dat alles op grond van de resultaten uit het verleden. Alles voor de etalage niet waar?” Even droomde ik directeur te zijn van de beste school ter wereld. Nu plof ik met beide benen op de grond en ben boos. “Meneer, wilt u alstublieft mij aan mijn vrije weekend laten beginnen?”: zeg ik langzaam maar duidelijk. De man kijkt mij aan, merkt dat het ernst is en begint zijn folders bij elkaar te rapen. Zonder een uitgestoken hand loopt hij naar de deur. Even later zie ik hem met gebogen hoofd naar zijn lease auto lopen. Alles voor de etalage, wordt dat de nieuwe missie? Arm onderwijs, arme school, arme kinderen.
