Gent een belevenis.

Langs de snelweg wijst een bord mij de weg naar Gent. Het navigatiesysteem geeft een andere route aan. Mijn vertrouwen in het navigatiesysteem heeft de overhand en tegen het advies van de gemeente in gaan we Gent binnen. Rijen auto’s bewegen zich langzaam in de richting van het centrum. Fietsers zoeken hun eigen weg en ik ben blij dat ik na een poosje stapvoets rijden een parkeergarage bereik. Onder de grond raak ik mijn auto kwijt en kan eindelijk boven de grond  te voet de stad gaan verkennen. Op het Sint Pietersplein schreeuwt de geluidsinstallatie ons welkom bij het studenten voetbal toernooi. Aanwijzingen voor de spelers worden afgewisseld door songs waar ik weinig van versta. Even meen ik mama appelsap te verstaan maar kan me niet voorstellen dat het een songtekst is. Prachtige gebouwen omzomen het plein en wat ons betreft is de trend gezet. Door een smalle straat gaan we over een nog smallere stoep in de richting van het centrum. Overal om ons heen lopen en fietsen jonge mensen. Dit moet wel het gebied zijn van de 70.000 studenten die in Gent studeren. Printshops, tweede hands kleding en restaurantjes wisselen elkaar af. Op een bord staat een typisch studentenmenu, spaghetti voor zes euro. Regelmatig versperren hekken de weg en geven aan dat er gebouwd en verbouwd wordt. We struikelen af en toe als we verder gaan en teveel omhoog kijken in plaats van waar we lopen. Graffiti op blinde muren trekt veel kleurig de aandacht. Surrealistische voorstellingen worden afgewisseld met Cobra beelden. Als we de binnenstad naderen wordt de stoep regelmatig verkleind door mensen op een terras met een pint of een cappuccino voor zich. We krijgen ook zin in iets en doen net of we de bedelaar die op zijn knieën zit niet zien als we een eethuisje binnen gaan. De menukaart vertelt dat we de studentenwijk uit zijn en laat dat zien door de prijs. Op een wankele stoel kijken we rond in het verbouwde herenhuis. In het midden van de voorkamer is een soort bar gemaakt waar achter een jonge man borden voorziet van brood, vlees en vis. Opgemaakt met veelkleurige sla wordt elk bord een prachtig kunstwerk. Jonge meisjes brengen de creaties naar de tafeltjes . Veel gasten zijn alleen met hun smartphone en eten en drinken woordloos, af en toe tikkend op het kleine schermpje. Tegenover ons stort een meisje haar hart uit tegenover een oudere vriendin. Als ze naar het toilet gaat is te zien dat ze huilt. Mijn fantasie gaat direct in een hogere versnelling en fantaseert een afwijzing door haar vriend.  Als we de muntthee ophebben en onze croque hebben gegeten lopen we naar de kassa om af te rekenen. Dan valt de stroom uit. Het pinapparaat werkt niet meer. “Iedereen die dit nog nooit heeft meegemaakt met mij mee naar de kelder”: zegt de bedrijfsleidster. We kijken elkaar aan en veronderstellen terecht dat dit voor het personeel geldt en dat de expeditie wordt ondernomen om de storing te verhelpen. Het meisje dat angstvallig bij de kassa blijft als een soort schatbewaarder glimlacht aarzelend. “Even wachten”: zegt ze met haar mooie Vlaamse accent. “Geen stroom” voegt ze er nodeloos aan toe. Als ik voorstel om met geld te betalen klaart haar gezicht even op om daarna weer berustend te zeggen: ”Maar ik kan het niet optellen wat de kassa doet het niet.” Rustig pak ik het menu en wijs de gerechten en de drankjes aan met de bij behorende prijs. Als ik het heb opgeteld gaat ze aarzelend akkoord met de voorgestelde prijs, opent de kassa la en geeft me het wisselgeld. Als we de zaak verlaten en langs het raam lopen zie ik haar nog staan kijken naar de deur waardoor we naar buiten gingen. Even later staan we op het plein in het centrum van de stad. Drie monumentale gebouwen met elk hun eigen statige toren  staan op een rij. De st Niklaaskerk, het Belfort en de st Baafskerk. De laatste is gehuld in steigers en kleden. Pneumatische hamers en boorgeluiden verraden dat er wordt gerestaureerd. De strak blauwe lucht en het uitbundige zonlicht zorgen voor een scherpe belijning van de gebouwen en met de hand boven onze ogen staan we naar boven te kijken en worden af en toe aangeraakt door mensen met haast. Zij wel, wij niet. Kijken naar eeuwen geleden ontstane architectonische kunst, de beelden, vlaggen en fel gekleurde wapenschilden. Langzaam zoeken we onze weg tussen de mensen door naar een etalage om vandaar het plein te overzien. We weten dat we ook hier in de weg staan maar verwachten dat de meeste mensen, net zo als wij meer aandacht voor het verkeer hebben dan voor de lingerie achter ons. Trams rijden over hun vastgestelde baan en laten het aan de fietsers over om hen te ontwijken. Voetgangers hebben het moeilijk. Zij moeten fietsers en trams ontwijken. Om het helemaal spannend te maken komt er af en toe een bus tussendoor.

We lopen in de richting van de st Baafskerk. Een enorm ingepakt gebouw dat niet als enige gerestaureerd wordt. Verschillende gebouwen zijn zo ingepakt en ontsieren het straatbeeld. In de kerk wordt het beroemde drieluik gerestaureerd. Om dat schilderij te mogen zien moet vier euro worden neer geteld en als zuinige Nederlanders besluiten we dat een gratis folder genoeg is. We lopen door de kooromgang en staan stil bij de kapelletjes die als stralen vanuit het koor tegen de buitenmuur zijn gebouwd. Sommige zijn gesloten en door de tralies zien we dat er nodig ‘ gekuisd ‘ moet worden. Spinnen rag wikkelt een kroonluchter in een Halloween decor. Schildererijen laten momenten uit het leven van heiligen zien en dat zijn vaak niet de meest vrolijke momenten.  We staan stil bij een groot bord met namen. Soldaten en burgers, gestorven in de tweede wereldoorlog. De soldaten zijn gesneuveld, de burgers ‘voor de kop geschoten.’ Het Vlaams komt bij ons ruw over maar geeft de gebeurtenis weer zoals het was. Overal hangen de bordjes met een rood doorgestreept  fototoestel maar dat geldt zo te zien niet voor mobile telefoons. Veel bezoekers gaan met grafmonumenten op de foto en proberen vriendelijk lachend het tegenovergestelde te zijn van de geestelijke die versteend op zijn laatste rustbed ligt. We hebben het gezien, lang niet alles maar voor ons genoeg. Er is zoveel meer in Gent. Door het Patershol, met zijn smalle straatjes en oude geveltjes  komen we bij de Leien. Door het mooie weer zitten de terrassen vol. Op de kade, met de benen over de rand zitten jonge mensen elkaar glimlachend van alles te vertellen. De scherpe geur van een joint wordt door iedereen gedoogd. Bij het vleeshuis is geen stoel op het terras meer vrij en we gaan naar binnen voor onze lunch. Een Vlaams stoofpotje met vlees en een tripel. We genieten van de maaltijd en de mensen om ons heen. Naast ons strijkt een ouder echtpaar met hun zoon en zijn vrouw neer. Hun Aziatisch uiterlijk verraadt dat ze een lange reis achter de rug hebben. De zoon is duidelijk de reisleider en doet moeizaam het woord. Veel begrijpt hij niet maar even later lijkt het er op dat ze toch allemaal krijgen wat ze willen. Moeder een Tripel, vader een witbier, zijn vrouw chocolademelk  en hij een koffie. In het midden, op tafel, hebben ze het meegebrachte bakje patat omgekeerd en pakken om de beurt af en toe een frietje. Om ons heen wordt het steeds drukker. Mensen begroeten elkaar en zoenen daarbij alsof het een lieve lust is. Mannen hebben een soort gildeketting om met allerlei symbolen. De vrouwen zijn alleen maar netjes gekleed. We laten onze tafel aan hun en zien nog net dat de ober stoïcijns het patatbakje met de servetjes van de buren opruimt. Verder gaan, we de winkelstraten door. Sommige straten zijn auto vrij, daar is het uitkijken voor de fietsers, andere straten zijn rustig en staan vol met rokende auto’s, daar kun je zonder angst en schrik rustig tussen de toeterende auto’s door lopen. Opvallend is het aantal grote en dure auto’s. Zelfs een Rolls Royce met donker geklede chauffeur probeert een belangrijk man op de achterbank weg te brengen. We naderen de markt. Een vrachtwagen rijdt een stuk bumper van een geparkeerde Mercedes af. De scheldkanonnade van de eigenaar en de verwijten van de vrachtwagenchauffeur zijn vermakelijk. Het resultaat is nog meer geclaxonneer. Op de vrijdagmarkt wordt van alles aangeboden. De gewone markt is minder interessant dan de brocante markt die om de St Jacobskerk is gedrapeerd. Op de gewone markt de gebruikelijke zaken zoals fruit, groente, kleding en telefoonhoesjes. Op de brocantemarkt kijk ik mijn ogen uit. Daar zijn de gewone dingen zoals kroonluchters, serviesgoed, boeken, oud speelgoed, maar ook een aantal punthelmen uit de eerste wereldoorlog trekken de aandacht. Onder een glasplaat liggen de onderscheidingstekens van Duitse soldaten uit de tweede wereldoorlog. Ridderorden, onderdeel insignes en zelfs een Jodenster liggen naast SS dolken. De volgende uitstalling die om een parkeermeter is gebouwd heeft oude grammofoons in de aanbieding met ‘His masters voice’ platen. Tegen de muur van de kerk staan rijen schilderijen. Landschappen, mooie dames en stillevens kun je hier voor een habbekrats kopen. Zoeken, in de hand nemen, kijken en aldoor maar weer overwegen of ik het zal kopen. Als ik dan naar mijn vrouw kijk zet ik het maar weer terug tussen de andere unieke voorwerpen. Haar blik zegt woordeloos :”Wat moet je met die rommel” en ze heeft wel een beetje gelijk. Waar zet je een globe neer of hang je een sabel op. Twee vechtende draken  of een Chinese vaas. We dringen ons van de markt weg en gaan terug naar de Leien voor een rondvaart. Even zitten en toch Gent zien. We dalen de loopplank af en stappen in een open boot. Daar worden we samen met een twintigtal  andere toeristen uit allerlei landen welkom geheten. Traag steken we van wal en tuffen langzaam in de richting van de St Michaelskerk. In drie talen worden allerlei wetenswaardigheden over ons uitgestrooid. St Michaelskerk, de kerk van de bierbrouwers en daarom populair onder de studenten.  Het op een na lelijkste gebouw van Gent, de woonplaats van een wereldberoemde Gentenaar, waar ik nog nooit van had gehoord.  Het verhaal van de laatste bezetting van het kasteel van Gent. Weliswaar door studenten maar toch een gebeurtenis die aanleiding was voor een jaarlijkse herdenking. En hoe kan het ook anders ook die bezetting had met bier te maken. Op de terugweg zwijgt de schipper. Hij mag van de rechter alleen gebruik maken van de microfoon op de heenweg. Een uitspraak nadat omwonenden een rechtszaak waren begonnen vanwege het lawaai. We zien een groot bord aan de kade muur: ”Boot toerisme, lawaai terrorisme.” Uitgerust komen we weer aan wal. Lopen maar weer en kijken. Graffiti muren en de Facebook steeg. De engel Michael met een gasmasker vanwege de milieu verontreiniging. Het Gravensteen waar Jacoba van Beieren oncomfortabel  gevangen zat. De prinsenhof van Karel V die voor meer comfort moest zorgen. Er voor staat een Gentenaar met een strop om de nek als herinnering aan de vernedering die Karel V de Gentenaren aan deed. Vijfentwintig waren gedood en vijftig vooraanstaande burgers had hij zo gedwongen om op de knieën langs zijn huis te gaan als straf voor de opstand en de majesteitschennis die ze hadden gepleegd. Trots zijn de Gentenaren hierop. Trots omdat ze hadden laten zien dat ze opkomen voor hun recht en geweten. Langzaam maar zeker daalt de zon en maakt slagschaduwen in de stad. De torens kleuren oranje, het verkeer zit nu helemaal vast. We zoeken de parkeergarage weer op om deel te nemen aan het spitsuur. Vanuit de parkeergarage voegen we ons moeizaam in de dubbele rij auto’s. Langzaam schuiven we de stad uit onder leiding van ons navigatiesysteem. Naast mij klinkt af en toe de kreet “Fietser rechts” of “Fietser links”. Door de laag staande zon en de onbezonnen manier van fietsen geen overbodige luxe. Eenmaal op de ring gaat het wat rustiger en rijden we met een gangetje van zestig in de richting van ons bed and breakfast.